Ancak sınırlı bir süreye bağlı olarak hareket etmekten başka yol sağlamayan bu "zaman" ne kötü bir zaman. bunun planını daha evvel yapmamış olmama rağmen,suikast buna uygunluk sağlayan kelimelerin en şahanesi oluyor.
çünkü "zaman" zamansızlık kavramını bize yutturarak bunu çoktan haketti.
canımızı an ve an itibari ile hep sıkan araç.
canı sıkılmak;zaman çiğnemektir.! çiğnedim seni zaman, o zaman..
eğer bir talihsizliğe uğrayıp eylemlerimizi zamana mal edersek, o zamanla eylemlermizin buharlaşır.
bu bir çeşit "geçmişte kaldı" manasıyla aynı kapıya çıkmıyor olsada anımsatmıyor değil.
Zamana gösterdiğimiz ilgi peki,
kaçamıyor bir türlü bu ayrıntı gözden,saklanamıyor. mecvuren,mecvuriyetten.. onarılması zor bir züppeliğimzden kaynaklanıyor ilgimiz.
ona karşı yarış düzenlediğimiz her sabah sütün içine bal katar gibi .. ilgi serpiştiyiyoruz araya.. geçmişten gelen en büyük olumsuzluklar "zaman" dan gelmiş ve ilgi korkunun önüne duvar olarak kurulmuş.
ap açık birşey buldum ki ;
zaman sayesinde; yatağımızdan bütün zirvelere tırmanırız ve bütün uçuumların üzerinde rüya görürüz.
ve gene zaman sayesinde; günler arasında kaldırımsız bir dünyada bir orospu gibi sürteriz.
Hayatımız sonunda amacına ulaştımı ?
zaman nedir hiç bilemeyeceğiz. . .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder