17 Mart 2012 Cumartesi

Hepimiz yenildik aslında.



Ah akıp gidiyor hayat,yüreğim anlıyor sizi.. ama biz bambaşka hayatlardan kopup tek tek rüzgarın o bilinmeyen heyecanı ardında gelmiştik buraya. tek başımıza korku ve bilinmez bir heyecan ile çıkmıştık o basamakları.gözlerimizin içine bakamıyorduk bile. tanımsızlıktan adımızı bile soramamıştık birbirimize. bir çakmak belki bir sohbet vesile olmuştu hepimizin dost olmaya cesaret etmesine. ilk o binadan hep birlikte dışarı adım attığımızda öğrendik birşeyleri ve dahada sıcak baktık hepimiz birbirimize. zaman geçtikçe her sabah gülümsedik her zaman nasıl olduğumuzu merak ettik her sabah gözlerimiz aradı birbirimizi.. sonra ki her öğlen birlikte çay içmek istedik birlikte resimlere poz vermek.ve birlikte akşamları dertleşmek..daha da vakit geçirmek. belkide ağlamak omuzlarımızda belkide gülmek..merdivende hiç bırakmayacakmışız gibi poz vermek istedik,verdik.utandık sıkıldık atlattık yeneriz dedik sustuk.bir süre sonra hepimiz sustuk.aşk geldi,meşk oldu.herkes biran da şarhoş oldu.dostluk biranda terk etti bizi.
Yağmur yağdı ıslandık,güneş doğdu kaybolduk..yavaştan yenildik,yavaştan olunca tadını çok çok dAha iyi anladık.gerçek sandığımız herşey "yalan" oldu. resimlere,her sabah gülümsemelere,her öğlen içilen çaylara,her akşam paylaşınlan dertlerimize,utanılarak tanışılan anılarımıza yenildik.hepimiz yenildik.
Şimdilerde hepimiz tek tek dönüyoruz geldiğimiz yere. her bakışımızda birbirmize geri dönüyoruz. birbirmizin sesini sevinçli duymayalı çok uzun zaman oldu.artık biz çay içmiyor artık biz gülümsemiyoruz artık biz birbirmizi sevmiyoruz,hiç birimiz.artık biz nasıl olduğumuzu merak etmiyoruz. artık bir birbirimizi korumuyoruz. artık biz sadece birbirimize yeniliyoruz. hepimiz bir "türkü" gibiydik. şimdi ise başkalarının yanında ne olduğumuzu bilmediğimden yazamadığım kelimeler belki de cümleleriz..karmaşık ayak izlerinde dostluğunu kaybedenleriz.