Şarkılarımız kederli.

Boşlukta döne döne kaybeder herkes birbirini,yada düşman olur,belki..
Kırlarda kocaman kamptı burası.Yaprak döker bir yanımız,bir yanımız bahar bahçe.
bir yanımız solarken diğerinin açması, yüreğimizin ölü bölgesinde yatan ölmüşlerimizi uzun uzun anmış olmamız belkide.Yüreğimiz,bunca kullanmanın sonunda zedelenmiş olması o sırada hiç de tuhaf ya da kötü bir şeymiş gibi gelmez.çünkü bu solarken açmaktır.
Bu mutluluk,daha yaşandığı sırada,belleklerimizce bir anı olarak anımsanır.asla sona ermeyecek gibi,biz de öyle.Çünkü hepimiz ölümlüyüzdür,ama ilk öpüşmeye ve ikinci tablaya dek.Bu da,ne denli yanlış olursa olsun,herkesin bildiği bir gerçektir.
Çünkü biz yok olduğumuz zaman da rüzgar hep var olacak ve olmayı hep sürdürecektir.,buda herkesin bildiği bir gerçektir.
Rüzgar,içimde ıslık çalıyor. çıplağım.hiçbir şeyin,hiç kimsenin efendisi değiliz,kendi inançlarımızın bile.Rüzgara karşıduran,rüzgarın çarptığı şu yüzüm ben yanlızca;yüzüme çarpan rüzgar da benim.buda hepimize olan ama hepimizin keşfedemediği bir gerçektir. şarkıları kederli olanların keşfetti belkide..
Bu ne beter çizgidir bu,bu ne çıldırtan denge..
yaprak döker bir yanımız.. bir yanımız bahar bahçe.
-Şimdi otobüs gelir biner gideriz,
dönmeyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç.-